Week 3: bergpaden? Wat zijn dat?
Blijf op de hoogte en volg Joelle
02 December 2014 | Ethiopië, Debre Zeyit
We zijn alweer in onze derde week beland. Wat vliegt de tijd toch hier. Het integreren met de locals gaat ook prima.
Op zaterdag ben ik samen met Lois, Martijn en Marijn op pad geweest om te gaan stappen in Debre zeit. Ook onze ethiopische vrienden Wonderfresh en Wazzaa waren daarbij. Eerst gingen we naar een lasagna restaurant. En wat bestellen we? Juist. Geen lasagna natuurlijk. Want ik weet nu al dat deze niet kan tippen aan de beroemde lasagna di Manja. Dus werd het pizza. 5 pizzas tegelijk bakken is ook erg lastig. In de oven van het restaurant passen er maar 2. Dus dat werd om de beurt eten. Ach ja, zo gaat dat hier in Ethiopië.
Na het eten gingen we op weg naar de bar. Pfff. Duur hoor een rondje Bacardi en Cola voor 7 personen kost 12 euro. Haha dat moest je in Nederland eens proberen. Daar krijg je er maar 2 voor. En Ethiopië zou Ethiopië niet zijn als de stroom niet uitviel. Haha. Na de bar hup in de Bajaj op naar de Macarena bar (die naast het lasagne restaurant ligt, logisch dat je eerst naar een andere gaat terwijl je er al bent…. Maar goed). Natuurlijk zijn er geen blanken daar te bekennen. Dus aandacht van de mannen genoeg. Gelukkig werd ik als enig meisje die mee was goed beschermt door “mijn” mannen. Een keer werd ik aan mijn arm getrokken. Maar gelukkig was Marijn daar om me aan vast te grijpen. Het blijft interessant zo’n blanke dame. En hoewel de Macarena bar de Macarena bar heet, de Macarena kennen ze niet. Die heb ik ze staan leren. Ze draaien dezelfde cd de hele avond door. En eigenlijk moesten we om 11 uur terug zijn op de compound. Maar boefjes dat we zijn…… half 2 waren we er braaf weer.
Ook de markt was weer een feest. We hebben een hoop souvenirs gekocht. Afdingen hoort er ook bij. Na 10 min op de markt had ik al gelijk 2 meisjes aan mijn armen hangen. Wat een schatjes… je zou ze zo mee naar huis willen nemen zo lief. En ze bleven ook de hele tijd handen vasthouden. En natuurlijk op de foto. Ook was er een jochie zo slim om ons te helpen met het zoeken van spullen. Hiermee kon hij mooi een beetje geld bij verdienen. Slim.
De jongens van het ROC was nog spannend of die mochten blijven. Hun visum was geldig tot 31 november 2014. 31 november?! Ja echt… het bestaat niet maar volgens de douane blijkbaar wel. Maar na 2 dagen in Addis is ook hun visum geregeld. Om dat te vieren gingen we gezellig een weekendje weg. Lake Langano was het plan maar na overleg met Belinda en Jaco is het plan gewijzigd in Lake Ziway. Lake Langano schijnt erg westers te zijn.
Dus vertrokken wij op zaterdag ochtend met het ov richting Lake Ziway. Via Modjo. Na 2 uur zijn we aangekomen daar in ons hotel. Vlakbij het meer. Het hotel kostte 60 euro voor 3 kamers. Incl. 3 ontbijt. Ja je leest het goed. Per kamer 1 ontbijt. Het maakt niet uit met hoeveel personen je bent. Na ingecheckt te zijn en onze spullen achtergelaten te hebben in het hotel gingen we op onderzoek uit in de stad. Even wat boodschappen doen. En heerlijk lunchen. Een beetje shoppen en daarna even rusten in het hotel om vervolgens het nabijgelegen meer te bekijken en ons tripje voor de zondag te boeken. Vanaf het hotel was het denk ik 100 meter lopen over een lange rechte straat. Gelukkig konden we mee met paard en wagen. Want ja blanken in je wagen is natuurlijk helemaal top!
Bij het meer aangekomen kwam er al gelijk een gids van de tourist office naar ons toe. Dus zijn we gelijk meegegaan om onze trip te boeken. We waren er immers om wat te zien en met name voor de Nijlpaarden waar het meer bekend om stond. Na het boeken kregen we een rondleiding langs de oever van het meer. Wow! Wat een vogels zeg. En groot! Ruim een meter hoog met een spanwijdte van 2 meter! En pelikanen waren er ook. Zoooo mooi! Een hoop foto’s zijn gemaakt natuurlijk. Wat een lelijke vogels waren het zeg. Met hun kale koppen en grote kroppen die eruit zagen als lange kale zakken onder hun kin. Maar wel erg indrukwekkend.
Ook had de gids nog wat leuks voor s’avonds. Een bar waar traditioneel gedanst werd. Maarja zoals eerder gezegd: Ethiopië zou Ethiopië niet zijn als alles volgens planning verliep. Het begon al met het avond eten. Er lopen hier erg veel katten in de restaurants. En dierenvrienden als wij zijn moeten we ze natuurlijk voeren. Dus bestelden we een rauw visje extra. Tenminste dat dachten we. Blijkbaar begrepen ze dat niet in het restaurant dus kregen we een bord met daarop 3 gebakken vissen. Bleeegh! Niemand lust vis. En de katten waren natuurlijk alweer weg….. maar gelukkig! Na een kwartiertje kwam de eerste kat weer. Snel kijken of de obers niet kijken…. En ja! Daar verdwijnt het eerste visje onder de tafel. En zo verdwenen ze uiteindelijk alle drie. Wat een feestmaal hebben die katten gehad zeg.
Na het eten hebben we Abraham (de gids) opgebeld om naar het traditionele dansen te gaan. En ja hoor… precies vandaag ging het niet door. Dus heeft abraham het ons geleerd. Stonden we daar als een stel gekken te dansen. Haha. De zaal helemaal voor onszelf. Lekker een fles Amarula erbij. Hmmmm de avond kon niet meer stuk. Daarna heerlijk slapen want ja de tocht vertrok al om 8 uur weer.
En ja, hoe kan het ook anders…. We waren pas om half 9 klaar natuurlijk. Maar geen probleem we waren de enige gasten. Hup in de boot en op weg naar het eiland aan de andere kant van het gigantische meer. Het duurde 1-1,5 uur voor we er waren. Maar we hadden geluk. Bij de monastry/kerk op het eiland was een groot feest. Hier hebben we natuurlijk aan meegedaan. Met het eten van injera en lokaal bier. Bah! Niet te drinken. Maar goed leuk om geproefd en meegemaakt te hebben.
Na het feest gingen we de berg op het eiland beklimmen. Er liep een soort van pad. Nou ja… pad…. Iets wat erop leek. Het was een hoop klimmen over rotsen en omgevallen cactussen en het duurde denk ik 1,5 uur maar we hebben het gehaald. Wat een uitzicht! Wow! Onderweg hebben we nog verse cactus vruchten geproefd. Mierzoet, maar zo lekker! En een belangrijke les die ik geleerd heb: hou jezelf niet vast aan een cactus. Vooral niet als degene voor je, in dit geval Lois, hetzelfde doet en je waarschuwt. Dom, dom, dom. Maar ja. Ook dat overleef je wel. Met een hoop krassen en wonden meer hebben we de boot weer teruggevonden.
Volgens mij hebben we ook een giftige plant ontdekt daar. Eenmaal terug in de boot hadden we een jeuk! En branden dat het deed! Bah.
Onderweg kwamen we nog langs het vogeleiland. Dit was een klein eiland vol met struiken en honderden vogels! Veel duikelaars, witte reigers en lepelaars. Echt heel gaaf om te zien. En op het einde gingen we op nijlpaarden jacht. Het duurde even maar we hebben ze gevonden. Echt heel gaaf om te zien. Helaas konden we niet te dichtbij komen. En toen weer terug naar de kade. En tja toen nog de weg naar huis vinden.
Gelukkig is dat voor blanken niet een gigantisch groot probleem. Iedereen wil je wel meenemen. Zelfs helemaal terug naar Debre Zeyit. Dit was zo’n 140 km.
En tja maandag weer vroeg op. Kwart over 6 gingen we op pad. Maar ja dat hadden we aan onszelf te danken. Wij zaten al 2 weken te zeuren. Wij wilden zo nodig berg beklimmen. En wel de jera. Dus daar gingen we weer. Nog moe en met spierpijn van het weekend. Het was maar 500 meter hoog maar wel nog over een andere berg heen om er te komen. En het was stijl!! En natuurlijk weer geen weg die naar de top leidde. Maar we hielden vol. Ik had een goede deal gesloten met lois. Hij droeg mijn tas als zijn spullen erin mochten. Dus alles wat ik hoefde te dragen was mijn camera.
Wat een klim zeg! Onderweg kwamen we nog een “herder” tegen met zijn kudde koeien en schapen. Met een zweep waarmee ze in de lucht klappen. En ja. Dat wilden wij ook weleens proberen! Best moeilijk maar na wat oefenen is er een knal uitgekomen.
Na een hoop klimmen en klauteren waren we daar. Als eerste van de hele groep stonden Marijn, Lois en ik op de top. Oooow wat is het hier mooi! Honderden Kilometers ver kon je kijken. En de vliegtuigen kon je op zien stijgen vanaf Addis. Heel cool! Maar goed. Je kan wel leuk naar boven zijn gekomen, ooit moet je weer naar beneden. Over de stijle rots wanden. Maar ook dit ging ons goed af. Zingend nog wel. Haha wat een feest. Als beloning snickers op de top. Want verder kennen ze hier geen echte chocolade. Alleen cacao fantasy….
En als beloning aan onszelf zijn Marijn, Mirjam, Lois en ik richting pyramid resort en spa gegaan s’avonds voor een heerlijke ontspannen massage. Ha! Dat dacht je. Een harde massage. Alles is gemasseerd. Maar wat deden die spieren een pijn! En zelfs mijn blaar is gemasseerd. Au! Maar het was verder echt heerlijk. Niks werd vergeten. Zelfs je hoofdhuid werd gemasseerd. En daarna heerlijke Belgische chocolade cake en een biefstukje. Nomnomnom. Lekker hoor!
En ja. Naast relaxen moet er ook gewerkt worden. Dus vandaag hebben we alles geregeld voor de shareholders meeting van volgende week en straks gaan we weer verder met verven zodat ook dit klaar is als ze langs komen.
Een deel van de foto’s is op mijn facebook te vinden. Als het internet sneller geweest was had ik ze hier al bij geplakt.
Ik houd jullie op de hoogte van mijn verdere avonturen!!
Op zaterdag ben ik samen met Lois, Martijn en Marijn op pad geweest om te gaan stappen in Debre zeit. Ook onze ethiopische vrienden Wonderfresh en Wazzaa waren daarbij. Eerst gingen we naar een lasagna restaurant. En wat bestellen we? Juist. Geen lasagna natuurlijk. Want ik weet nu al dat deze niet kan tippen aan de beroemde lasagna di Manja. Dus werd het pizza. 5 pizzas tegelijk bakken is ook erg lastig. In de oven van het restaurant passen er maar 2. Dus dat werd om de beurt eten. Ach ja, zo gaat dat hier in Ethiopië.
Na het eten gingen we op weg naar de bar. Pfff. Duur hoor een rondje Bacardi en Cola voor 7 personen kost 12 euro. Haha dat moest je in Nederland eens proberen. Daar krijg je er maar 2 voor. En Ethiopië zou Ethiopië niet zijn als de stroom niet uitviel. Haha. Na de bar hup in de Bajaj op naar de Macarena bar (die naast het lasagne restaurant ligt, logisch dat je eerst naar een andere gaat terwijl je er al bent…. Maar goed). Natuurlijk zijn er geen blanken daar te bekennen. Dus aandacht van de mannen genoeg. Gelukkig werd ik als enig meisje die mee was goed beschermt door “mijn” mannen. Een keer werd ik aan mijn arm getrokken. Maar gelukkig was Marijn daar om me aan vast te grijpen. Het blijft interessant zo’n blanke dame. En hoewel de Macarena bar de Macarena bar heet, de Macarena kennen ze niet. Die heb ik ze staan leren. Ze draaien dezelfde cd de hele avond door. En eigenlijk moesten we om 11 uur terug zijn op de compound. Maar boefjes dat we zijn…… half 2 waren we er braaf weer.
Ook de markt was weer een feest. We hebben een hoop souvenirs gekocht. Afdingen hoort er ook bij. Na 10 min op de markt had ik al gelijk 2 meisjes aan mijn armen hangen. Wat een schatjes… je zou ze zo mee naar huis willen nemen zo lief. En ze bleven ook de hele tijd handen vasthouden. En natuurlijk op de foto. Ook was er een jochie zo slim om ons te helpen met het zoeken van spullen. Hiermee kon hij mooi een beetje geld bij verdienen. Slim.
De jongens van het ROC was nog spannend of die mochten blijven. Hun visum was geldig tot 31 november 2014. 31 november?! Ja echt… het bestaat niet maar volgens de douane blijkbaar wel. Maar na 2 dagen in Addis is ook hun visum geregeld. Om dat te vieren gingen we gezellig een weekendje weg. Lake Langano was het plan maar na overleg met Belinda en Jaco is het plan gewijzigd in Lake Ziway. Lake Langano schijnt erg westers te zijn.
Dus vertrokken wij op zaterdag ochtend met het ov richting Lake Ziway. Via Modjo. Na 2 uur zijn we aangekomen daar in ons hotel. Vlakbij het meer. Het hotel kostte 60 euro voor 3 kamers. Incl. 3 ontbijt. Ja je leest het goed. Per kamer 1 ontbijt. Het maakt niet uit met hoeveel personen je bent. Na ingecheckt te zijn en onze spullen achtergelaten te hebben in het hotel gingen we op onderzoek uit in de stad. Even wat boodschappen doen. En heerlijk lunchen. Een beetje shoppen en daarna even rusten in het hotel om vervolgens het nabijgelegen meer te bekijken en ons tripje voor de zondag te boeken. Vanaf het hotel was het denk ik 100 meter lopen over een lange rechte straat. Gelukkig konden we mee met paard en wagen. Want ja blanken in je wagen is natuurlijk helemaal top!
Bij het meer aangekomen kwam er al gelijk een gids van de tourist office naar ons toe. Dus zijn we gelijk meegegaan om onze trip te boeken. We waren er immers om wat te zien en met name voor de Nijlpaarden waar het meer bekend om stond. Na het boeken kregen we een rondleiding langs de oever van het meer. Wow! Wat een vogels zeg. En groot! Ruim een meter hoog met een spanwijdte van 2 meter! En pelikanen waren er ook. Zoooo mooi! Een hoop foto’s zijn gemaakt natuurlijk. Wat een lelijke vogels waren het zeg. Met hun kale koppen en grote kroppen die eruit zagen als lange kale zakken onder hun kin. Maar wel erg indrukwekkend.
Ook had de gids nog wat leuks voor s’avonds. Een bar waar traditioneel gedanst werd. Maarja zoals eerder gezegd: Ethiopië zou Ethiopië niet zijn als alles volgens planning verliep. Het begon al met het avond eten. Er lopen hier erg veel katten in de restaurants. En dierenvrienden als wij zijn moeten we ze natuurlijk voeren. Dus bestelden we een rauw visje extra. Tenminste dat dachten we. Blijkbaar begrepen ze dat niet in het restaurant dus kregen we een bord met daarop 3 gebakken vissen. Bleeegh! Niemand lust vis. En de katten waren natuurlijk alweer weg….. maar gelukkig! Na een kwartiertje kwam de eerste kat weer. Snel kijken of de obers niet kijken…. En ja! Daar verdwijnt het eerste visje onder de tafel. En zo verdwenen ze uiteindelijk alle drie. Wat een feestmaal hebben die katten gehad zeg.
Na het eten hebben we Abraham (de gids) opgebeld om naar het traditionele dansen te gaan. En ja hoor… precies vandaag ging het niet door. Dus heeft abraham het ons geleerd. Stonden we daar als een stel gekken te dansen. Haha. De zaal helemaal voor onszelf. Lekker een fles Amarula erbij. Hmmmm de avond kon niet meer stuk. Daarna heerlijk slapen want ja de tocht vertrok al om 8 uur weer.
En ja, hoe kan het ook anders…. We waren pas om half 9 klaar natuurlijk. Maar geen probleem we waren de enige gasten. Hup in de boot en op weg naar het eiland aan de andere kant van het gigantische meer. Het duurde 1-1,5 uur voor we er waren. Maar we hadden geluk. Bij de monastry/kerk op het eiland was een groot feest. Hier hebben we natuurlijk aan meegedaan. Met het eten van injera en lokaal bier. Bah! Niet te drinken. Maar goed leuk om geproefd en meegemaakt te hebben.
Na het feest gingen we de berg op het eiland beklimmen. Er liep een soort van pad. Nou ja… pad…. Iets wat erop leek. Het was een hoop klimmen over rotsen en omgevallen cactussen en het duurde denk ik 1,5 uur maar we hebben het gehaald. Wat een uitzicht! Wow! Onderweg hebben we nog verse cactus vruchten geproefd. Mierzoet, maar zo lekker! En een belangrijke les die ik geleerd heb: hou jezelf niet vast aan een cactus. Vooral niet als degene voor je, in dit geval Lois, hetzelfde doet en je waarschuwt. Dom, dom, dom. Maar ja. Ook dat overleef je wel. Met een hoop krassen en wonden meer hebben we de boot weer teruggevonden.
Volgens mij hebben we ook een giftige plant ontdekt daar. Eenmaal terug in de boot hadden we een jeuk! En branden dat het deed! Bah.
Onderweg kwamen we nog langs het vogeleiland. Dit was een klein eiland vol met struiken en honderden vogels! Veel duikelaars, witte reigers en lepelaars. Echt heel gaaf om te zien. En op het einde gingen we op nijlpaarden jacht. Het duurde even maar we hebben ze gevonden. Echt heel gaaf om te zien. Helaas konden we niet te dichtbij komen. En toen weer terug naar de kade. En tja toen nog de weg naar huis vinden.
Gelukkig is dat voor blanken niet een gigantisch groot probleem. Iedereen wil je wel meenemen. Zelfs helemaal terug naar Debre Zeyit. Dit was zo’n 140 km.
En tja maandag weer vroeg op. Kwart over 6 gingen we op pad. Maar ja dat hadden we aan onszelf te danken. Wij zaten al 2 weken te zeuren. Wij wilden zo nodig berg beklimmen. En wel de jera. Dus daar gingen we weer. Nog moe en met spierpijn van het weekend. Het was maar 500 meter hoog maar wel nog over een andere berg heen om er te komen. En het was stijl!! En natuurlijk weer geen weg die naar de top leidde. Maar we hielden vol. Ik had een goede deal gesloten met lois. Hij droeg mijn tas als zijn spullen erin mochten. Dus alles wat ik hoefde te dragen was mijn camera.
Wat een klim zeg! Onderweg kwamen we nog een “herder” tegen met zijn kudde koeien en schapen. Met een zweep waarmee ze in de lucht klappen. En ja. Dat wilden wij ook weleens proberen! Best moeilijk maar na wat oefenen is er een knal uitgekomen.
Na een hoop klimmen en klauteren waren we daar. Als eerste van de hele groep stonden Marijn, Lois en ik op de top. Oooow wat is het hier mooi! Honderden Kilometers ver kon je kijken. En de vliegtuigen kon je op zien stijgen vanaf Addis. Heel cool! Maar goed. Je kan wel leuk naar boven zijn gekomen, ooit moet je weer naar beneden. Over de stijle rots wanden. Maar ook dit ging ons goed af. Zingend nog wel. Haha wat een feest. Als beloning snickers op de top. Want verder kennen ze hier geen echte chocolade. Alleen cacao fantasy….
En als beloning aan onszelf zijn Marijn, Mirjam, Lois en ik richting pyramid resort en spa gegaan s’avonds voor een heerlijke ontspannen massage. Ha! Dat dacht je. Een harde massage. Alles is gemasseerd. Maar wat deden die spieren een pijn! En zelfs mijn blaar is gemasseerd. Au! Maar het was verder echt heerlijk. Niks werd vergeten. Zelfs je hoofdhuid werd gemasseerd. En daarna heerlijke Belgische chocolade cake en een biefstukje. Nomnomnom. Lekker hoor!
En ja. Naast relaxen moet er ook gewerkt worden. Dus vandaag hebben we alles geregeld voor de shareholders meeting van volgende week en straks gaan we weer verder met verven zodat ook dit klaar is als ze langs komen.
Een deel van de foto’s is op mijn facebook te vinden. Als het internet sneller geweest was had ik ze hier al bij geplakt.
Ik houd jullie op de hoogte van mijn verdere avonturen!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
